Floor schrijft

foto (c) Hilko Visser

Ik moet u wellicht teleurstellen, maar [campus]OrléoN is eigenlijk geen radicale vernieuwing. Ik begin steeds beter in te zien dat het eerder past in een oude traditie, namelijk om als samenleving onderzoek te organiseren naar wat nieuwsgierig maakt en aandacht verdient. En dat doen we van oudsher op heel veel verschillende manieren en plaatsen. Bekend zijn natuurlijk de Academie van Plato en het Lyceum van Aristoteles, maar vergeet ook niet de geneesvrouwen uit de oudheid en de hakim uit de Arabische middeleeuwen.

“Ik kan met jou de tango niet dansen, er trilt niks bij de heupen”

De titel van dit stukje is een uitspraak van mijn leidinggevende toen ik nog postdoc was. Het zal ergens in 2002 geweest zijn, dus ongeveer twaalf jaar geleden. Ik kan soms lang ergens over nadenken en deze uitspraak is daarvan een case in point: was dit nou seksistisch? Een puzzel die ik vandaag oplos.

Mijn sabbatical zit erop, ik ben weer aan het werk. Het was een fijn jaar, waarin de rijdende trein van [campus]OrléoN een paar wissels heeft genomen en er veel nieuws op de rails is gezet. In de loop van het jaar hierover meer. Onveranderd is mijn nieuwsgierigheid naar het verschijnsel ‘universiteit’. Gewoon, omdat de universiteit ook deel uitmaakt van de onderzoekende samenleving. Voor wie er oor naar heeft: er rommelt wat. Dat is al een tijdje zo. Zelf ken ik het van toen ik er werkte, tussen 1994 en 2002.