Independent scholar, cat addict, tattoo lover

Floor schrijft

Facebook gebruikt een algoritme om onze timeline te vullen met wat we op basis van eerder gedrag blijkbaar aan voorkeuren ontwikkeld hebben. Toen dit bekend werd, heeft het tot nogal wat verontwaardiging geleid van mensen die zeiden dat ze zelf wilden uitmaken wat ze te zien kregen. De vraag is natuurlijk of we überhaupt buiten een bubbel kunnen kijken, en het antwoord is: nee.

Lees verder op de site van Expertisecentrum Buitenpromoveren.

Wetenschappers zijn serieuze mensen die noooooit 1 april grappen zouden uithalen. Toch? Want 1 april gaat over fopperijen en wetenschap gaat over waarheidsvindingen; en die sluiten elkaar dus uit. Toch? Nope. Ook wetenschappers halen wel eens een geintje uit. Hun fopperijtjes zitten vaak verstopt in hun artikelen, en daarom worden ze ook – hoe toepasselijk voor deze maand – wel eens easter eggs genoemd: paaseitjes die je een glimlach kunnen ontfutselen.

Wat gebeurt er als in de trend van privatisering op een dag ook taal in handen van machtige bedrijven komt?

Anton Valens voert in Het boek Ont een organisatieadviseur in ruste op, ene Cor Meckering, die als een van zijn vele (uiterst vage, overigens) werkzaamheden druk in de weer is met een proefschrift, en dat al vele jaren.

Ik heb Het boek Ont pas deze herfst gelezen, maar heb al vele buitenpromovendi gesproken die me in meer of mindere mate aan Meckering doen denken. Daarom citeer ik hier wat uitvoerig over ‘de Meckering’ als type buitenpromovendus.

Binnen de mainstream populaire cultuur worden verhalen steeds meer opgebouwd als relaas over zelfverwerkelijking, de ontwikkeling van de held tot een betere versie van zichzelf. Daarnaast worden schrikbeelden pur sang, die het lijden in de menselijke verbeelding representeren en waar we van oudsher voor terugdeinzen, ingeruild voor knuffelpersonages waar we sympathie voor kunnen opvatten. Beide trends tezamen noemen we Disneyficatie van het menselijk lijden.

Life and work of an indy scholar part 11 – 80 percent of us leave the university at some point after our graduation, most of us sooner than later. That makes us the rule rather than the exception. I met many young doctors who were disappointed about academia and rigorously turned their backs on it. Others cling on with temp adjunct jobs. ‘Indy scholarship’ is somewhere in between. It’s not 100 percent leaving nor 100 percent staying. Reread the first sentence as ‘80 percent of me’.

Life and work of an indy scholar part 10 – In an ideal world, academics share their resources like, say their minds to make the world a better place. In another world—the one we live in—they share the findings of their research and conclude there’s more research to be done (read: they need more money). Competition is part of the scientific system as we built it. It’s supposed to bring out the best of us and in recent years, with a growing number of PhDs, competition is created by generating scarcity and budget cuts.

Life and work of an indy scholar part 9 – Last week I wrote about your mojo and getting into the flow (here). Suppose you manage to let the world know you’re here and it welcomes you with open arms. Your expertise is much valued and you receive many invitations to show it. For free. How can you avoid the image of champion volunteer and make successful propositions that help you pay your bills?

Pagina's